بار آخر ...
 
من ورق را با دلم بُر میزنم !

بار دیگر حکم کن ، اما نه بی دل !

با دلت ، دل حکم کن !

حکمِ دل :

هر که دل دارد بیندازد وسط
 
 تا ما دلهایمان را رو کنیم ...

... ... دل که رویِ دل بیفتد
 
عشق حاکم میشود ..

 پس به حکمِ عشق ، بازی میکنیم .

این دلِ من !

رو بکن حالا دلت را !

دل نداری ؟!

بُر بزن اندیشه ات را ...

حکم لازم
 
 دل سپردن 
 
 دل گرفتن 
 
 هر دو لازم
 

من نوشت


سر ذهنم داد می زنم


                        تکه های افکارم هر کدوم به طرفی پرتاب میشن


آخیییییییییییییییش.........


                        مغزم سبک شده!


ریشه‌شناسی واژة تابستان


( آفتاب، تابان، تابش، مهتاب، تب، تابه،  تفت، تافتون/تافتان، تاوَل)
واژة فارسی تابستان در فارسی میانه به دو صورت tābistān و hāmīn  ( مکنزی1971 ) آمده است.  ایرانی باستانِ صورت اخیر sam « تابستان» اوستایی ham-  «تابستان» سنسکریت samā  « فصل، سال» تخاریA   

sme  «تابستان» ( Mallory,2006) ( قس summer در انگلیسی). واژة hāmin  در برخی از گویش‌ها باقی مانده است مانند: گورانی hāmin، کردی hāwin ، تاتی hāmi. تابستان tābistān) ( ترکیبی است  از tāb « گرما، تابش» و پسوند زمان istān-.
tāb-  برگرفته از از ایرانی باستان tāpah- * « گرما» مشتق از tap- « تافتن» است. مادة ماضی tāb- به معنی «تافتن، سوزاندن گرم کردن؛ درخشیدن»، از ایرانی باستان tāpa-*  از ریشة tap- « گرم بودن، پرتو افکندن»  اوستایی  tap- « گرم بودن، درخشیدن»، سنسکریت  (tapati) tap-  « گرم کردن»، صورت هند و اروپایی tep*   « گرم بودن» با صورت لاتینی  tepēre « نیم گرم بودن، ولرم بودن» سنجیده می‌شود، هندی باستانtap-, tapta-. فارسی میانه  tāftan, tāb  « سوزاندن؛ درخشیدن»، پارتی tāß- « درخشیدن، تابیدن، سوزاندن»، سغدی بودایی tp’kh,tph,’ntph سکایی ttav- « گرم بودن، داغ بودن»، آسی دیگوری äntäf   «گرم، گرم شدن»، آلمانی شمالی کهن pefa « دود کردن» اسلاوی کهن tep-، روسی tëply ، اسلاوی کهن toplu  «گرم»، هیتی tapašša  « تب».  فارسی نو  ftan, tab-āt، tābidan « گرم شدن، درخشیدن».
در بندهش متنی به زبان فارسی میانه واژة hāmin «تابستان»این‌گونه آمده است:
 … hangām ī wahār ud pas ka ō nazdist xwurdag ī karzang rasēd { rōzān mahist bun ī hāmin.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            
« ... هنگام بهار است. سپس چون به نخستین خردة خرچنگ رسید، روزها بلندترین [شدند که] آغاز تابستان است.
برخی واژه‌های هم ریشه و مربوط (آفتاب، تابان، تابش، مهتاب، تب، تابه،  تفت، تافتون/تافتان، تاوَل)
تمام این واژه‌ها همانند « تابستان» از ریشة tab-  « گرم شدن؛ درخشیدن» هستند. در واقع ریشة همانند دارند با ساخت‌های گوناگون( در برخی موارد در گونه‌های مختلف گویشی ساخت‌های یکسان با معاتی متفاوت نیز وجود دارد مانند taw  در کردی به معنای «آفتاب» که در سرخه‌ای به معنی « تب» است) ، و معانی که به نوعی  با گرم شدن/بودن و یا درخشیدن در ارتباط‌ هستند.
آفتاب 
آفتاب مرکب از āf « آب، روشنی» و –tāb مادة مضارع از tāftan « تافتن، گرم شدن» ( برگرفته از صورت ābā  (tāpah. فارسی میانه ترفانیftābā «آفتاب» پارتی aßdāß «آفتاب» ( مرکب از abi-tap ). کردی tāw «آفتاب»، سرخه‌ای āftaw.
تابه
تابه در فارسی میانه به صورت tābag برگرفته از ایرانی باستان tāpaka-  و از همان ریشة tap- «تافتن» است. سنسکریت tapaka « تابه» خوارزمی t’bk ، آسیِ ایرونی t’pa، t’bæ، دیگوری tabaj، tabæ « تابه». در ارداویراف نامه یکی از متون دورة میانه که دربارة سرنوشت روان پس از مرگ است، در متنی که به مجازات زنان گناهکار اشاره می‌کند، تابه این‌‌‌گونه به کار رفته است:
ēg-im dīd ruvān ī zanān kē- šān pad dast ī xvēš pestān ī xvēš abar tābag ī garm nihād ēstād ud…
« پس دیدم روان زن‌هایی که با دست‌هایشان پستان‌های خود را بر روی تابة گرم نهاده بودند و .... .»
تب
تب در فارسی میانه tap آمده که آن را برگرفته از ایرانی باستان tapah-*   از همان ریشة tap- «گرم بودن» دانسته‌اند، قس. اوستایی tanfu- «گرما، تب»، سنسکریت tapas- « حرارت، گرمی»، فارسی میانة ترفانی tab «تب» سغدی  tph « تب»، ntp « تب، حرارت بدن» سکاییttausaa- « تب». فینی بندر عباس taw «  تب»، زرقان فارس«تب» tow ، نائینی  tew «تب»، ساریtu «تب».
تفت
تفت « گرم» از ایرانی باستان tafta-* « تافته، داغ» برگرفته از ریشة tab- « گرم بودن» که با اوستایی tafta-  «تبدار، گرم» سنجیده می‌شود. فارسی میانه tafdig « سوزان، داغ»، دوانی to «تفت»، آسی( ایرونی) tævd، آسی (دیگوری) tævdæ  « گرم، داغ».
به همین ترتیب واژ‌ه‌های دیگری نیز  در زبان فارسی به کار می‌رود که ریشة همة آنها همان tab- است مانند: تابیدن در معنی درخشیدن و مشتقات آن مانند:  تابش، تابان، نان تافتان / تافتون،  مهتاب ( مرکب از māh    , و ریشة tab-  «درخشیدن» ) نیز تفسیدن و تاوَل (این واژه نیز به گفتة علی اشرف صادقی از ریشة tab- tāftan است).
منابع
بهار، مهرداد (1376) پژوهشی در اساطیر ایران ( پارة نخست و دویم). تهران: آگه.
ژینیو، فیلیپ  (1372) ارداویراف‌نامه. ترجمه و تحقیق ژاله آموزگار ، تهران: شرکت انتشارات معین، انجمن ایران‌شناسی فرانسه.
حسن دوست، محمد (1383) فرهنگ ریشه‌شناختی زبان فارسی جلد اول (آ-ت)تهران: نشر آثار فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

Mallory J. P. &D. Q. Adams (2006) The Oxford Introduction to Proto-Indo-European and the
Proto-Indo-European World. Oxford, University press
Bailey, H.W. ( 1979) Dictionary of Khotan Saka, Cambridge
Bartholomae Chr. (1940) Altiranisches Wörterbuch, Strassburg
Mackenzie D. N. ( 1971). A concise Pahlavi Dictionary, Oxford.
Pakzad,F. ( 2005) Bundahišn, Zoroastriche Kosmogomie und Kosmologie. Band1, Kritische, Edditin. Tehran.

هزار خواهش و آیا . . .

هزار خواهش و آیا

هزار پرسش و اما
هزار چون و هزاران چرای بی زیرا
هزار بود و نبود
هزار شاید و باید
هزار باد و مباد
هزار کار نکرده
هزار کاش و اگر
هزار بار نبرده
هزار پوک و مگر
هزار بار همیشه
هزار بار هنوز ...
مگر تو ای همه هرگز
مگر تو ای همه هیچ
مگر تو، نقطه پایان
بر این هزار خط ناتمام بگذاری
مگر تو ای دم آخر
در این میانه تو

سنگ تمام بگذاری

 

من نوشت

این جمله توی ذهنم تداعی میشه:


                       "کَسم خداست کَس بیکسان"


ولی...

                       خدایا من تو رو ندارم یا شایدم تو رو کم دارم!


تو چی؟...

               

                      داری منو؟


خدایا با این چشمای گریونِ رو به آسمون به نظرت قشنگ میام؟!

                                         .

                                         .

                                         .

دلم میخواد یه روزی سرمو بلند کنم و با همه وجودم لبخند بزنم.


                    میشه اون روزو بیاری؟!

       

می خوام بهت نشون بدم میشه از اینم قشنگتر باشم. (با لبخندی به وسعت دنیا)


                    اگه بخوای...


                                     اگه اون روز بیاد...


                   "کَسم خداست کَس بیکسان"          


ایران1 - کره 0

ایران 1 - کره 0

حسین منزوی:

 

دوباره عشق دوباره هوا دوباره نفس
دوباره عشق دوباره هوی دوباره هوس


دوباره ختم زمستان دوباره فتح بهار
دوباره باغ من و فصل تو نسیم نفس


دوباره باد بهاری - همان نه گرم و نه سرد
دوباره آن وزش میخوش آن نسیم ملس


دوباره مزمزه ای از شراب کهنه ی عشق
دوباره جامی از آن تند تلخواره ی گس


دوباره همسفری با تو تا حوالی وصل
دوباره طنطنه ی کاروان طنین جرس


نگویمت که بیامیز با من اما ‏ ، آه
بعید تر منشین از حدود زمزمه رس


که با تو حرف نگفته بسی به دل دارم
که یا بسامدش این عمرها نیاید بس


برای یاختن آن به راه آزادی است
اگر نکوفته ام سر به میله های قفس 

کبوترم به تکاپوی شاخه ای زیتون
قیاس من نه به سیمرغ می رسد نه مگس

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 




مهربانم، ای خوب


یاد قلبت باشد

یک نفر هست که اینجا،

بین آدمهاییکه همه سرد و غریبند با تو

تک و تنها، به تو می اندیشد

و کمی

دلش از دوری تو دلگیر است



مهربانم ای خوب

یاد قلبت باشد،

یک نفر هست که چشمش

به رهت دوخته ، بر درمانده

و شب و روز دعایش این است

زیر این سقف بلند، هر کجا هستی، به سلامت باشی

و دلت همواره، محو شادی و تبسم باشد



مهربانم ای خوب

یاد قلبت باشد، یک نفر هست که دنیایش را

همه هستی و رویایش را

به شکوفایی احساس تو پیوند زده

و دلش می خواهد لحظه ها را با تو به خدا بسپارد



مهربانم ای خوب

یک نفر هست که با تو

تک و تنها با تو

پر اندیشه و شعر است و شعور

پراحساس و خیال است و سرور

مهربانم این بار یاد قلبت باشد


یک نفر هست که با تو به خداوند جهان نزدیک است

و به یادت هر صبح گونه سبز اقاقی ها را

از ته قلب و دلش می بوسد

و دعا می کند این بار که تو

با دلی سبز و پر از آرامش، راهی خانه خورشید شوی

و پر از عاطفه و عشق و امید

به شب معجزه و آبی فردا برسی



عمو حسینم رفت

بعد از چند روز که تو بیمارستان بود، چشماشو بست و پر کشید. خدا بیامرزدش.

نمیدونم چرا تو مراسمش خیلی ناراحتی نبود.

بعد از مراسم ختم رفتیم خونه عمو اینا، مجتبی گفت از موزایی که واسه پذیرایی خریدیم یه کارتن اضاف اومده بمونه خراب میشه چی کارش کنیم، که یکی از بچه ها گفت شیر بخرید شیر موز درست کنیم. شیر موز درست کردن همانا و معرکه خنده راه افتادن همان. آخرش عمو حاجیم عصابانی شد و همه رو از آشپزخونه بیرون کرد. محمودم وایساده بود فیلم میگرفت، اگه بحث آبروی فامیلی نبود باید میذاشتمش فیسبوک. مجتبی میگفت مرضیه به نظرت تو خاندان ما تا حال کسی شیرموز خورده بود. من که بعید می دونم. ولی یکی از خوشمزه ترین شیرموزایی بود که تا حالا خورده بودیم.

خدا عمو رو رحمت کنه خیلی وقت بود فامیل اینجوری دور هم جمع نشده بود.

همون روز که عمو فوت کرد وقت آرایشگاه داشتم، دیگه فر موهامو گذاشتم واسه بعد از عید. ولی ابروهامو شنبه رفتم برداشتم. مهرنوش تعجب کرده بود، اونا هنوز به سنت های قدیمی عمل میکنن. واقعاً نمیدونم ابروی خانما تا چهل روز برداشته نشه چه منفعتی واسه متوفا داره و واقعاً نشون دهنده ناراحتی بازمنده است؟!

به خاطر خاطره هایی که دوستشان دارم... دوستت دارم و به اندازه ی دوست داشتنم تو را می پرستم و نامت را فریاد می کنم... امشب همه ی کوچه پس کوچه های قلبم راچراغانی می کنم که یاد تو در آن احساس غربت نکند امشب دلم می خواست تو عابر پیاده روهای دلتنگی ام باشی...وحضور تو سکوت همه شبها را می شکست دلم می خواست در شبی مهتابی همراه قایق دلتنگی هایم از دریاچه ی یاد تو عبور کنم دلم می خواست رنگین کمان یاد تو آسمان دلم را زیبا کند و بارش عشق گونه ام را دریا... ای کاش ثانیه ها لبریز از حضور تو باشد کاش می شد فقط یک بار در کوچه های دلم قدم می گذاشتی و حجم دلتنگی هایم را می دیدی...

   نایت اسکین